Een pijnlijk verhaal begint hier...

Her-inner-ing aan/in jezelf.

Woorden zijn krachtig, powerfull, opbouwend en soms zo vernietigend.

Mijn reis van bewust zijn met woorden begon al heel jong.

Dank zij mijn buren/ babysit adres.

Verdiept in bij-blijvende lessen sociale vaardigheden tijdens mijn opleiding tot opvoedster.

Aan de lijve ondervonden tijdens mijn eigen zwangerschappen en bevallingen.

Bewust besproken met collega zelfstandige vroedvrouw Karen tijdens mijn vrijwillige stage.

En nu telkens de confrontatie met cliënten die het ziekenhuis uit komen...

meestal niet ge-empowerd.

meestal niet met uitgebreide informatie.

Meestal niet in hun kracht gezet

of hun moederlijke intuïtie bejubeld en ondersteunt.

Een pijnlijk verhaal begint hier.

Stel je voor.

Je bent zwanger, volledig in je kracht.

Je straalt, je neemt je verantwoordelijkheid en je verdiept je in vele aspecten.

Hoe wil ik bevallen?

Hoe wil ik behandeld worden?

Wat vind ik belangrijk voor het eerste contact met mijn baby?

Je leest je in, je verzamelt informatie en je laat je goed omringen door jouw gekozen zelfstandige vroedvrouw.

Je bent voorbereid.

Het avontuur mag beginnen!

En gelukkig is dit niet het verhaal van elke vrouw.

En gelukkig komen alle ervaringen bijna nooit samen in 1 enkele ziekenhuisopname.

Maar jammer genoeg komt bijna elke vrouw wel thuis met een ervaring die niet helpend, helend of ondersteunend was.

Dit is het verhaal van een jonge mama,

en het verhaal van mij als holistische vroedvrouw.

Ilse was flink ziek geweest de weken voordat ze moest bevallen.

De kriebel hoest was nog sterk aanwezig.

Gelukkig was ze terug wat op krachten gekomen voordat de eerste weeën zich lieten voelen.

Super gelukkig kijkt ze naar haar pasgeboren zoontje in haar armen.

Haar longen beginnen te kriebelen en laten haar hoesten.

net op het moment dat de pediater de kamer binnenkomt.

Deze hoort en beoordeelt onmiddellijk... mama, zo hoesten vlak bij je baby!

Dat mag je echt niet meer doen, dat is gevaarlijk voor de baby.

Ilse schrikt, houdt haar adem in en durft niet meer...

De volgende dag had hun zoontje heerlijk gedronken aan haar borst.

Twee uurtjes later begint hij weer te zoeken. Net op een moment dat een collega vroedvrouw in haar kamer is.

Mama, dat mag nog niet! Het is nog maar net geleden, hij moet nog maar even wachten...

Tegelijk komen ze er achter dat zoonlief niet genoeg is bij gekomen in gewicht.

Moet ze gaan kolven, want haar borsten produceren niet genoeg.

Moet ze gaan bijvoeden, want baby moet meer eten....

Ilse schrikt, verliest het vertrouwen in de natuur van haar borsten.

Zegt tegen haar intuïtie dat niet juist reageert op de signalen van haar baby.

...en durft niet meer....

Eindelijk mag ze naar huis.

De kinderarts komt voor een laatste check-up even langs.

Kleed de baby uit en bekijkt hem langs alle kanten.

Een mooie mengel-baby met een Nederlandse mama en een Noord-Afrikaanse papa.

Met hele typische donkere donshaartjes overal, en vooral op de schoudertjes.

Tja, dat moeten we toch in de gaten houden... was de reactie van de kinderarts.

Want het is een symptoom van een bepaald syndroom...

Een mogelijk gehandicapte baby dus.

Ilse schrikt, krijgt niet meer informatie dan deze zin, wordt angstig... en durft niet meer...

Thuis is gelukkig haar mama aan het wachten.

Staat de kraamhulp klaar om haar op te vangen en thuis op te starten.

Dus mijn aanwezigheid was niet nodig.

De volgende dag stap ik hun huis binnen.

Een warrig verhaal, een hoge ademhaling, een huis vol kolf- en fles-geef-spullen.

Stijf zit ze in de zetel.

Baby ver en dichtbij en terug ver...

en ik luister... stel vragen en voel...

die ademhaling... zo hoog en oppervlakkig. We praten er over en gaan samen diep ademhalen. Ze doet het. Heel bewust... en bewust en nog eens heel bewust.

Tijdens de verhalen onderbreekt ze zichzelf nog steeds om bewust adem te halen.

Heel diep in, flink lang uitblazen en herhalen.

Oke, meer zuurstof, minder koolstof. Super, maar probleem nog niet opgelost.

Ik blijf luisteren en voelen.

We zitten dichter bij elkaar. Ik zeg dat ik stil ben, omdat ik probeer te voelen wat er echt nodig is. Waar zij nood aan heeft.

En ineens weet ik het... Ilse durft niet meer te leven....

Haar ademhaling is vergif voor haar baby hoorde ze.

Dus ze stopte met ademhalen, maar omdat dat niet kan, probeerde ze toe te komen met zo min mogelijk.

Niet meer diep, alleen oppervlakkig.

Daarbij was ze een moeder van niets... ze interpreteert de signalen van haar baby als verkeerd. Vraagt hij eten? Dan denk je dat maar, het klopt niet. Maar waar moet ze dan op letten? Dat kreeg ze niet geleerd. Dus als mama was ze al mislukt.

Daarbij die borstvoeding...blijkbaar nog iets dat ze niet kan, nu haar lichaam niet... die borsten maken niet genoeg melk aan. Dus ze interpreteert niet alleen verkeerd, haar lichaam is ook niet in staat om haar baby te geven wat hij nodig heeft.

En haar ademhaling is gevaarlijk...

Ze heeft afstand genomen van haar baby.

Ze geeft voeding uithanden met kolven en bijvoeden via fles.

Ze is gestopt met normaal ademhalen.

Ze zit in shock in de zetel.

Met zoveel adrenaline in haar lichaam, dat ze al 4 dagen letterlijk geen oogdicht heeft gedaan. Ze heeft al 4 nachten niets, werkelijk niets geslapen!

Het is voor het eerst in 20 jaar dat ik letterlijk geloof dat deze mama nog niets geslapen heeft.

Ik vertel wat ik hoorde, ik vertel wat ik denk dat er gebeurt is.

Ik vertel wat ik weet.

Ik vertel wat in mijn ogen echt niet oké was, dat verteld werd door gezondheidsmedewerkers (en dan nog zonder verdere informatie).

We starten bij de ademhaling die echt wel gezond is, dat ze geen schrik moet hebben.

En dat haar kindje dicht bij haar hoort te zijn.

Dat ze moet snuffelen, samen slapen en toe mag geven aan elk signaal dat hij geeft.

Dat ze mag ontdekken wie ze als mama is,

en dat alles oké is.

Dat ze mag cocoonen, dat ze terug mag gaan durven...

Zij is veilig voor haar baby, en haar baby is veilig bij haar.

De nacht bracht geen slaap, maar gelukkig al een soort rust.

Ze heeft hartkloppingen, vanaf ze een beetje dommelt schrikt ze in paniek wakker.

Er mag nog steeds niet veel, en durft nog steeds niet...

Informatie over gewichtjes, kolven, terug live aan de borst voeden, hormonen,

instincten en het bekende Rescue Remedie Night van Bach Bloesmens aangeraden.

Kwam er meer rust. Ze had de nacht erna eindelijk voor het eerst 2uurtjes geslapen.

Baby dicht bij haar, Baby steeds meer aan de borst.

Volle borsten, lekkende melk.

Een ademhaling die terug normaal en onbewust is.

Haar mama begint ook terug adem te halen. Haar dochter, Ilse is in veilige handen.

De kraamhulp in opleiding en haar begeleider met jarenlange ervaring hebben dagen stil mee zitten luisteren. Ze hoorde informatie die ze nog nooit gehoord hadden. Het waren sponzen die alles mee opnamen. Gretig, geïnspireerd en helemaal verbaasd.

Ilse was hier afgelopen week om mij te bedanken.

Met een heerlijk geschenk.

Ze vertelde me dat moment wel 3x.

Els, jij was de enige die doorhad wat er gebeurt was en wat ik nodig had.

Jij was de enige die wist wat ik nodig had!

Terwijl ik dit schrijf voel ik verdriet in mij opkomen.

Ik ben zo blij dat ik er was voor haar.

Dat ik bij haar was.

Ik ben verdrietig,

omdat ik 1/3 vrouwen steeds terug in hun kracht moet helpen zetten, na hun ziekenhuisopname.

Het is niet hun kracht en intuïtie helpen herinneren en herkennen.

Nee, het werd door verkeerde woorden verloren, aan de kant gezet of niet meer geloofd.

En dat maakt dat ik geen gewone vroedvrouw ben.

Ik ga luisteren naar het verhaal achter jouw woorden,

en ben constant in mijn systeem aan het zoeken naar wat jij echt nodig hebt

en op welke manier...

En ik zal ook wel eens woorden verkeerd gebruiken,

dat kan niet anders.

Maar ik doe heel erg mijn best om die kans zo klein mogelijk te maken.

En zo de rust en veilige baken voor jou te kunnen zijn,

in deze overweldigende periode vol transities.

En jou te empoweren,

in deze prille start van het ouderschap.

In liefde,

Els