Mijn vriendinnetje is zwanger.
Een bijzondere zwangere, voor mij toch.
Ze kwam in mijn praktijk voor de zwangerschap van haar eerste zoontje.
Ze kwam ademhalen, erkenning zoeken en hulp bij haar plan.
Een plan dat door zoveel zorgverleners werd klein gemaakt en haar minderwaardig deed voelen.
Terwijl ze gewoon verlangde naar het moederschap.
Zwanger kwam ze terug en samen gingen we op pad.
een bijzonder pad, een pad waarin mensenlevens elkaar kruisen.
De bevalling thuis zette in en voetbal was op tv.
Dus ik lag naast haar in bed, zat bij haar in de douche, sliep naast haar terwijl ze haar proces doorging.
Ondertussen ging de voetbal ook door.
Het was voor mij voor het eerst dat ik naast een vrouw in arbeid in hetzelfde bed sliep.
en ik werd wakker van haar eerste flinke veranderde weeën en actief gingen we verder.
Ik tijdens de hele bevalling me afvragend hoe ver ik zelf zwanger was van de baby in mijn buik.
Onze zielen hadden ondertussen elkaar geraakt
en van client was ze een vriendin geworden.
Ruim 2 jaar later kwam ze terug in mijn praktijk, zwanger van hun tweede kindje.
als vriendin en vroedvrouw mocht ik haar nu weer begeleiden.
en schoonzusje als beroepsfotografe erbij.
Het was pittig en stevig deze bevalling. Maar samen kwamen we er wel.
Thuis werd dochterlief geboren.
En onze vriendschap verdiepte zich nog veel meer.
Als ik helderheid kan gebruiken bel ik haar, als ik met mijn gezondheid sukkel bel ik haar, als ik nieuwe perspectieven nodig heb bel ik haar.
en zij mij.
Ze brengt mij bij mijn zijn, bij mijn innerlijke weten en bij de rust zonder emotie of spanning van waaruit ik zelf mijn heldere beslissingen kan nemen.
Zij is mijn gids in deze wereld.
Mijn gids is terug zwanger en kan elk moment bevallen.
2 weken geleden voelde ik aan dat dit weekend cruciaal kan zijn.
En ik ben vrij.
Als vroedvrouw begeleid ik geen bevallingen meer, maar als ik haar zie, kan ik me niet voorstellen dat ze bevalt zonder mij ( is dat egoïstisch?)
En wat heb ik zin in het bijwonen van haar bevalling, van haar rug masseren en haar bij zichzelf brengen.
Daarnet na enkele berichtjes besloot ik haar te bellen.
Ze kwam tot zichzelf, voelde helderder wat ze te doen heeft.
Ondertussen werden de krampen steviger
en blijkt dat haar vroedvrouw assistentie nodig heeft, omdat alle collega's weg zijn dit weekend.
Wat een geluk voor mij.
Opvang voor de hond is geregeld.
Wanneer deze baby geboren wilt worden, weet niemand.
Ook niet wie er bij mag zijn.
Ik geloof dat het universum de juiste omstandigheden zal creëren en dat het goed zal zijn.
En ondertussen maar hopen ik ook bij haar derde kindje getuige mag zijn van haar kracht
en een wonder op de wereld te zien komen.
Lieve vriendin.
Wens je mooie krachtige weeën toe,
een cocon om U tegen te zeggen
en vertrouwen in je lichaam en je omgeving.
Tot gauw
