Vrouwen in onze maatschappij

Studeren aan een nieuwe opleiding.

Leerkracht Secundair onderwijs.

Ik weet zeker dat ik dat kan.

Ik weet zeker dat ik een goede leerkracht kan zijn.

Ik weet zeker dat ik weer tegen dingen ga aanlopen, omdat ik de wereld anders zie.

Omdat ik mensen andere realiteiten gun.

Dat maakt me het meeste kwetsbaar en tegelijk angstig.

Werkend aan mijn eerste paper...

maatschappelijke uitdagingen waar we rekening mee moeten houden in het onderwijs.

Mijn hart gaat uit naar KOPP: kinderen van Ouders met psychische problemen.

Het inleidende onderzoek wat we moeten lezen heeft het over ongelijkheid, integratie en waar we aan moeten denken.

De zoveelste keer kom ik tegen... hoe komt het dat vrouwen minder werken? Veel burn-outs in het onderwijs (vnl tussen 45-55jaar). Er wordt een gat in de markt gezien, eentje dat opgevuld moet worden. Ze hebben het over ongelijke verdeeldheid tussen mannen en vrouwen op huishoudelijk vlak en opvang/opvoeding kinderen. Mannen moeten meer hiervan overnemen, zodat vrouwen aan het werk kunnen. ( dus geef hen meer verlofstelsels)

en mijn hart bloed.

Het bloed al jaren voor alle pasbevallen mama's (waarom worden ze verplicht terug aan het werk te gaan, terwijl heel hun systeem langer thuis wilt blijven), voor alle baby's ( die het psychologisch nodig hebben om het eerste jaar niet gescheiden te worden van hun mama's), voor alle gezinnen waarin moeders graag werken, maar ook hun kinderen zoveel mogelijk zelf willen opvoeden ( en dus kiezen voor deeltijds werken), voor alle gescheiden ouders ( die verplicht worden om meer te werken en hun kinderen uit handen te geven in andere oplettende handen, zo liefdevol mogelijk, maar geen 'thuis' zijn).

Sinds ik in ziekteverlof ben: het alleen moederen werd teveel, de scheiding moest verwerkt worden, mijn kind viel op school uit, werken-gezin kon niet meer gecombineerd worden, waarschijnlijk nog long-covid er bij en toen daarbovenop... de perimenopauze... en de verdieping daarin.

En een nieuw verdriet en boosheid naar onze maatschappelijke systemen toe.

Waarom wordt er weer verwacht dat ik mijn hormonen, mijn kern als vrouw moet leren negeren, oplossen met medicatie om verder de maatschappelijke 'norm' te kunnen voldoen?

Waarom mag ik niet vrouw zijn met mijn kwaliteiten? Met mijn sterke maatschappelijke bijdrage ( jammer genoeg niet gelinkt aan geld 'verdienen'). Zodat ik kan rusten wanneer nodig. Zodat ik kan moederen zoals bedoelt. Zodat ik een veilige basis aan een partner kan geven, zodat hij zijn taak zoals bedoelt met volle inzet kan voldoen?

We hebben allemaal kwaliteiten, we zijn er om elkaar aan te vullen. Ieder precies zoals zij of hij zich prettig voelt.

Waarom ziet de overheid nog steeds niet, dat er geen gaten opgevult dienen te worden? Maar dat zorgen dat kinderen als stabiele volwassenen in het leven te kunnen stappen, de meeste waardevolle taak is dat ouders kunnen doen.

Dat daar een financiële bijdrage aan geleverd kan worden, zodat burn-outs niet meer nodig zijn. Want ieder kan werken binnen de eigen normen en grenzen. Zonder dat het overleven wordt.

Ik denk dat dat de grootste kosten besparing kan opleveren, groter dan ze ooit gedacht hadden.

Dus ik studeer, ben alert en angstig.

Ik wil graag leerlingen bekrachtigen, hun empoweren, mijn kennis delen ( over leerstof en het leven), ik wil hun ruimte geven om veilig hun eigen identiteit verder te ontwiikkelen.

Maar ik ga echt niet mee geven dat deze maatschappij de enige vorm is die juist is, en dat ze daar naar moeten leren gedragen. Ik wil hun leren dat alles mogelijk is, dat elk moment een groei kans en zij hun unieke taak daarin kunnen ontwikkelen.

Vanaf ik dat verplicht ben wel te doen... vrees ik dat ik de zoveelste burn-out in ga.

en daarom... met een bang hartje deze opleiding.

Ik geloof in onze jeugd, en ik wil hun geloof in zichzelf versterken,

niet in wat de overheid vind, dat voor ons juist is.

Liefs Els